Iris' Column | De sociale piramide van de middelbare school

Iris, een vriendin van mij, gaat voortaan zo nu en dan een stukje op mijn blog schrijven. Iris heeft een aantal jaar in Engeland gewoond, maar is nu weer gezellig terug in Amsterdam.

- Notitie: Sommige gebeurtenissen zijn overdreven om het leesplezier te optimaliseren - 

Nu het schooljaar bijna is afgelopen voor de meesten onder ons, vond ik het volgende wel een mooi en bijpassend onderwerp: de sociale voedselpiramide van de middelbare school.

Ik heb niet ontzettend veelervaring met dit onderwerp; ik woon nog niet eens een jaar in Nederland. Maar wat vind ik er tot nu toe van?

Op mijn oude,ultra-Amerikaanse, school was het simpel. Je was populair, of je was het niet.Ikzelf had niet echt de behoefte om ‘erbij te horen’, terwijl anderen alles zouden doen om bij de elite te kunnen horen. Het populaire kliekje zat altijd aan dezelfde tafel in de pauze, en o-wee als je daar als ‘normaal persoon’ aanging zitten. Niet dat ze die tafel nodig hadden, de meisjes waren dun en aten(bijna) niet in de pauzes. Terwijl ik met mijn vriendinnen de kipreepjes naar binnen werkte, hadden de meisjes het aan ‘de’ tafel het over de nieuwe mascara van Chanel. De jongens waren nog erger, ze voelden zich als de Zeus van de lunch-ruimte en liepen dan ook zonder pardon langs de lange wachtrij, de kantine in. 

Ik vond het dus zwaar NIET oké, hoe dat ging op die rare, Amerikaanse school. Ik vroeg me af of dat ook zo zou gaan in Nederland, wat ik altijd als een sympathiek land had gezien vergeleken met Amerika. Maar ik had geen hoge hoop, dus op mijn allereerste middelbare schooldag, terug in Nederland (ik zat toen in de vierde), liep ik met een hangend hoofd de school in. Ik had zo’n verlangen naar een klas waar ik naast ieder iemand kon gaan zitten, zonder raar aangekeken te worden. 

En dat kreeg ik. Naja, soort van. 

Ja, je wordt raar aangekeken als je met sokken in sandalen naar school komt, maar: ja, het wordt geaccepteerd dat je geen merkkleding draagt. Ja, het is oké als je je volpropt tijdens de lunch (het is zelfs leuk als je iets uitdeelt). Nee, het is niet oké om je hoger voor te doen dan andere mensen in de klas. En nee, er is geen populair groepje. 

Natuurlijk heb je groepjes in de klas, het kan nooit zo zijn dat iedereen beste vrienden is met elkaar. Maar het is nog steeds zó verschrikkelijk anders; zó verschrikkelijk veel beter. Ik zou met gemak in een jogging broek naar school kunnen gaan, en niet raar aangekeken worden. 

Ik snap niet dat het in Amerika niet ook zo is. Het is zo gemakkelijk, accepteer andere mensen voor wie ze zijn, en iedereen is blij. Waarom zou het moeten uitmaken wat voor kleur nagellak je op hebt op donderdag? Waarom zou het moeten uitmaken dat die ene jongen naar klassieke muziek luistert terwijl jij het meer hebt op country? Wie heeft het bedacht dat er een streep moet worden getrokken tussen de mooie en normale mensen?

Dus, als je óóit (de kans is klein), naar een Amerikaanse high-school zou gaan, dan waarschuw ik je als je er graag bij wilt horen, is het niet leuk. Het voelt als een strijkijzer waar je niet onderuit komt. Blijf gewoon jezelf, en wees dankbaar met de mensen die jou accepteren om wie je bent, niet om hoe je eruit ziet.